Bokkie springen

We lopen met z’n 2-en in de duinen. De ander heeft een vraag: “hoe ga ik om met mijn lichtheid?”. Meestal als de vraag naar boven kom, kijk ik om me heen wat zich aandient. Deze keer zie ik het pad voor ons, naar beneden gaan, dan wat steiler omhoog om vervolgens naar rechts af te buigen en onzichtbaar verder te gaan.
Ik stop en vraag: “hoe nu verder?” De ander zegt: “als ik eenmaal bij de bocht ben, heb ik zeker plezier in het vervolg, maar of ik er kom is de vraag. Er is een obstakel, hier net waar ik sta. Ik kan er niet doorheen.”
Bij de eerste stap een blokkade hoor ik mezelf denken. In een flits sta ik bokkie en zeg: Kun je hierover heen? Nee, is het antwoord. Ik maak me kleiner. En nu? Ik voel 2 handen op mijn rug, de eerste sprong is gemaakt. Bijna vallen we samen om. Dat heb je met eerste stappen, die vragen oefening. Snel loop ik om voor de volgende en met meer gemak wordt de sprong gemaakt. En de volgende en zo een paar keer verder.
Ondertussen is er een stel van 75+ aan komen lopen, die ons hebben gezien. Ze zeggen: “dat deden wij vroeger ook, nu kan dat niet meer.” en applaudisseren terwijl we bezig zijn.
En wat hebben we geleerd meneer Cactus? Spring en je krijgt applaus, Spelende Vrouw. Lachend vervolgen we onze weg…